En daar zien we haar..

Zaterdag 16 februari

Op Grenada doen we mee aan de hash.. Iedere zaterdag, laat in de middag wordt dit georganiseerd. Een wandeling door 'nature' die ongeveer twee uur zal duren. Wat een geweldige mix aan mensen doen hier aan mee, localen, studenten, en ik zie eigenlijk geen cruisers. Wat me wel opvalt is dat er weinig kinderen mee doen. Nou blijkt later ook wel waarom :-)  Of misschien ook eigenlijk wel niet, want onze kinderen vinden het super gaaf! Wat is dit leuk! Het is een soort speurtocht. We moeten op zoek naar een bergje witte snippers, als we die vinden zitten we goed. Als we een cirkel vinden van witte snippers, moet je zelf uitproberen welke weg je kiest. Als dit niet goed blijkt moet je weer terug tot je de juiste weg gevonden hebt. In ons geval, is het niet zo'n moeilijke keuze. Bijna de hele wandeling is langs het water naar beneden. Over grote keien, proberen we zo lang mogelijk droog te blijven, maar met schoenen aan, zonder veel profiel erop is dat lastig! We glibberen over de rotsblokken en later lopen we tot aan onze knieën door het water. Watervalletjes worden voor de kinderen glijbanen waar ze vanaf roetsjen! Bij de witte cirkel kunnen we kiezen, of de grote waterval af of een steile klim naar boven aan een touw die daar is vastgebonden. Wij lopen achterop, niet zo snel dus, samen met de wat ouderen en degene met blessures. Naar boven aan het touw is best spannend, nadat Jack er samen met de 'krasse' 75 jarige dame vanaf dondert! Iedereen helpt elkaar en dan zijn we boven! Nu nog naar beneden... Dan krijgt Giel, met zijn hoogtevrees het lichtelijk benauwd! Het is echt super steil, glibberig, modderig en je moet plukken takken vasthouden om niet naar beneden te schieten! Ik ga op mijn kont door de modder, niks aan de hand :-) giegelend met Daan en Nikki roetsjen we, soms net iets te hard, glijdend naar beneden.  Giel houdt Luuk stukje bij beetje tegen tussen zijn knieën! Die kan er niet echt om giechelen :-)
Eenmaal beneden, looen we nog een stuk door de hoge struiken, de vruchten van de cacaou plant en starfruit plukkend! We moeten echt wel een beetje door gaan lopen  want het duurt niet lang meer voor het donker wordt! We denken dat we er al bijna zijn.. Niet dus! We mogen het laatste stuk niet meer door het bos omdat ze niet willen dat we daar verdwalen in het donker. Het wordt dus nog een lang, ruim half uur, de steile kronkel weg naar boven. Best wel donker, en de auto's die langs komen zien ons pas op het laatste moment. Best eng want ze rijden als gekken door de bochten, waar wij soms net achterlopen! Moe, onder de modder, nat,hongerig (de kip is al op) maar zeer voldaan, komen we als één van de laatste aan!  De 'virgins', en dat zijn wij, krijgen na afloop een certificaat en een onverwachte lading bier over ons heen gespoten! Traditie!! Jack en Brenda weten dit natuurlijk, maar zeggen niks, laten ons lekker nat gespoten worden! Terwijl Jack zijn camera paraat heeft! 
En daar zien we haar... Tegenover de finisch staat een huis met een blaffende, oh zo'n leuke hond. Ze heeft kleintjes!