Met een band de rivier af, huilen om Charlette en taferelen zoals je ze in de film alleen maar ziet.

De dagen in Orlando vermaken we ons op een tube in de verschillende stateparcs. Hier zie je overal natuurlijke bronnen dus het water is erg koud. De kinderen willen er zonder tube dan ook niet te lang in. Dat wordt nog wat als we weer terug in Nederland zijn, daar is het water echt niet veel warmer! Het is zo helder dat je op sommige plekken de vissen ziet zwemmen.

Giel heeft tegelijkertijd met de tubes ook een bbq, klapstoeltjes en een koelbox  gekocht. Zo heb ik toch een beetje het campeergevoel. We bbq-en in het park, tussen de Amerikaanse gezinnen, die daar genieten van hun vrije dagen.  Ondanks dat Giel ze bijna uitrookt door plakjes spek op de grill te gooien, blijven ze vriendelijk. Er is zelfs een familie die ons een lekker groot stuk sparerib komt brengen! Waarschijnlijk omdat ze die paar plakjes spek wel erg mager vonden :-)

Na de bbq, gaan we nog één x tuben. Giel, Daan en Nikki nemen de lange route , Luuk en ik gaan terug. Niet lang daarna breekt het onweer los. Luuk en ik zijn net op tijd om de spullen te pakken en naar de auto te rennen. De anderen drijven nog in het water, dus zitten er midden in. Helemaal  doorweekt en bibberig komen ze twintig minuten later aangerend, terwijl de regen met enorme bakken uit de lucht komt. 'Leuk hè Moon, camperen!' Iedereen is blij dat we weer naar onze kingsize en vooral droge bedden terugrijden!

De volgende dag is een beetje van hetzelfde maar dan in een ander statepark. Met de  Bbq, tubes, bronnen met koud water en veel regen brengen we de dag door,

In het hotel komen we de kamer uit en staan net op het punt Sjors aan de riem te doen. Op dat moment loopt er een man voorbij die een opmerking maakt over dat het bij de wet verboden is om je hond zonder riem te laten rondlopen. 'By Florida State law it is forbidden to....bla bla bla!' We zuchten met zijn allen. Giel komt dezelfde man de volgende dag nog eens tegen, echt net weer op het moment dat hij Sjors niet aan de riem heeft. De man maakt weer dezelfde bemoeizuchtige opmerking waarop Giel antwoord,"by Florida State Law it is forbidden to be a dickhead!' Bij het spelen op de gang worden de kinderen aangesproken door een mevrouw, omdat ze teveel lawaai zouden maken.
 'Mama, ik denk dat dát de vrouw van dickhead is' zegt Luuk.... Oh wat erg.... 

Na drie nachten in het hotel, rijden we na uitchecktijd weer terug naar de boot die voelt als 'thuis'

Aan de stadskade liggend, kennen we inmiddels een aantal mensen die bij ons voor de boot hun hondjes uitlaten. We worden twee x uitgenodigd om bij hen in het condominium te komen zwemmen. Wat een mooie plek om te wonen! 30 verdiepingen hoog, net een hotel, van alle gemakken voorzien. Bij binnenkomst een chauffeur die de auto voor je in de parkeergarage zet, een lobby waar altijd een receptionist aanwezig is. Er wordt een foto van me gemaakt wanneer ik me daar als bezoeker meld, net als bij de Amerikaanse ambassade. Er is een groot zwembad, fitness ruimte, sauna en een hot tub! Er zijn vergaderruimtes en op iedere verdieping een kamer voor het afval, en vast nog veel meer. Op het moment dat wij er zijn staat het halve complex leeg. Niet dat dat het niet bewoond is, maar omdat veel bewoners er alleen in de winter wonen, in de zomer is het te heet! 
We gaan ook een avond uit met Brooke en Mitch. Onze honden zijn verliefd op elkaar geworden, dus nu gaan we met zijn allen uit. Eerst een borrel op de 26e verdieping, dan wandelend door een park en dan met de honden onder de tafel uiteten. 

Zo hebben de kinderen, op een paar minuten lopen van het condominium en onze boot, een boom gevonden waar ze goed in kunnen klimmen. Daar zijn ze dan ook vaak te vinden. Wanneer we door de stad rijden, zijn we al vaak geconfronteerd met bedelaars/daklozen, die voor het stoplicht staan  met een stuk karton, waarop staat, I am homeless, no job, hungry, please help me, give me anything. We geven ze koekjes, flesjes water, chips, waar ze ook echt blij mee zijn. We mogen van de kinderen niet doorrijden zonder iets te geven. Als Giel dat soms wel doet, wordt vooral  Nikki super pissig op Giel...
Aan het einde van de dag, na het spelen in de boom komt Nikki naar me toe en zegt dat ze een man heeft zien strompelen naar de brug om daar een slaapplaats te zoeken. 'Kom mam' zegt ze,' ik wil graag iets te eten brengen!' Het is al donker, Giel vindt het eigenlijk maar niks, maar toch maken we een tasje met lekkers. Een biertje, chips, druiven, een banaan en een flesje water. Met de kinderen lopen we er heen en we worden geconfronteerd met een hele andere kant van dit geweldige land...
Op de grond ligt een klein hoopje, verstopt onder een deken. Wanneer we dichterbij komen, zien we tot onze grote schrik dat het een oude vrouw is! We hadden ons voorbereid op een alcoholist of verslaafde, dat zijn toch de mensen die op straat zwerven? Maar we rekende niet op een klein, lief oud vrouwtje... We geven haar de spulletjes. Ze kijkt in het tasje en ze is dolgelukkig. Bier drinkt ze niet, zegt ze, maar ze weet wel iemand die dat wel doet. We raken in gesprek, en  wat ze ons vertelt is héél erg. Ik weet op dat moment niet of het wel verstandig is om te blijven staan met de kinderen, maar gelukkig verstaan ze nog niet alles van wat deze vrouw me vertelt... Al met al, raakt het me vreselijk en als ik bij terugkomst in tranen uitbarst wanneer ik het verhaal aan Giel vertel, huilen de kinderen met me mee...Voor Luuk is het teveel en die onttrekt zich aan het geheel. Die gaat binnen een beetje spelen, en noemt haar vanaf dat moment,'die enge oude vrouw'. De daarop volgende dagen, brengen we haar, voor het slapen gaan, (Luuk gaat niet mee), een tasje met eten. We blijven niet te lang, want dat is te confronterend. 
Charlette heet ze en ze is 91, ze heeft geen familie meer, geen tanden, een kapotgeslagen knie en ze wil naar huis zegt ze. Ze is intelligent, sterk en leest nog prima zonder bril. Ze rookt en drinkt niet, nooit drugs gebruikt en ze zegt dat ze zo oud en sterk is geworden door al de groenten die haar moeder haar vroeger heeft gegeven,  vroeger op de boerderij. We geven haar ook een deken en een kussen om op te slapen, maar die is na een paar dagen al weer van haar gejat! De laatste dag op de boot, ruimen we de kasten uit en alle blikken die we nog over hebben, beloven we aan haar. We hebben om 10 uur in de ochtend met haar afgesproken, want ze wil het graag hebben. Ook de paar stoeltjes kan ze wel gebruiken. 
Stipt om 10 uur is ze er, alleen hoe moet ze het meenemen? Een paar zakken vol! Ze had eerder die week aan een dakloos koppel gevraagd, of zij haar wilde helpen, maar die waren er zo vroeg op de ochtend toch niet bij. Ze vroeg ons of wij haar konden brengen naar de plek waar ze al haar spullen bewaart. Dat doen we natuurlijk en in de auto praat ze honderd uit. Tegenover een kerk, naast een huis, verstopt achter een paar struiken, liggen haar spullen. 'Dit is mijn huis' zegt ze. Ze laat de emmer zien waar ze haar drinkwater in opvangt en ze verstopt haar gekregen spullen zorgvuldig. Nu maar hopen dat dit niet ook snel wordt gestolen... We zetten haar af in een straat waar die dag, de kerk, spullen aan daklozen zal uitreiken. We laten haar achter, tussen alle verslaafden, alcoholisten etc.... we nemen afscheid. Ik geef haar een brief mee, met daarin ons email adres. Ook schrijven wij haar, dat we nog nooit zo'n sterke vrouw hebben ontmoet als zij... Misschien horen we nog eens iets van haar....

Eerder die week zijn wij met zijn allen in een outdoor winkel om voor een tentje te kijken, we verbazen ons over de hoeveelheid wapens die hier te koop zijn en hoe ze als broodjes over de toonbank gaan! Bij het restaurant staat een bord dat wapens in het restaurant verboden zijn en bij de ingang in een locker moeten worden opgeborgen!!

Op weg naar de outletstore, midden op de autobaan, voor ons stopt een auto, er stappen twee jongens uit. De ene loopt snel weg. De andere jongen trekt het portier aan de bestuurderskant open, duikt de auto in en begint vol in te rammen op de vrouw achter het stuur! Zonder zich in te houden slaat hij haar op haar hoofd en overal waar hij haar raken kan!!!! In een reactie zet Giel onze auto voor die van hun en stapt uit. Op het moment dat Giel op de auto afloopt, springt de jongen achterin, pakt de vrouw bij haar nek, trekt haar hardhandig, in de wurggreep naar achter en zij geeft vol gas. Wij zitten in de auto en zetten ons schrap voor de knal, maar ze ontwijkt ons op een haar na! Ze scheuren er met piepende banden vandoor. Omdat het erg druk is, zigzaggend langs de auto's.  Ze zet de auto even later weer dwars op de weg en het is een wonder dat er niemand op knalt. Iedereen ziet dat de vrouw inelkaar wordt geslagen, maar niemand stapt uit! Hij beukt maar door! Zij geeft weer gas en schiet een zijstraat in. Wij rijden erachter aan maar beseffen ons dan ineens dat iedereen hier zomaar een wapen bij zich mag dragen, dus durven we eigenlijk niet verder. Inmiddels hebben we 911 aan de lijn maar we hebben helaas niet het nummerbord kunnen noteren. We zijn ineens ook in een erg slechte buurt, we zien de auto weer een zijstraatje in rijden maar dan haken we af... We zijn te bang... niemand doet iets... Iedereen is bang voor een eventueel wapen denk ik... We zijn verbijsterd!

Dan nog twee zakkenrollende vrouwen in de levis store waar het erg druk is. Ze botsen tegen me aan, ik voel een ruk aan mijn tas, kijk om en zie twee vrouwen. Ze kijken geïnteresseerd naar een jurkje die ze uitstrekt over mijn tas heen hebben. Ik heb het gewoon nog niet in de gaten en winkel door. Ik pas een broek, die leg ik vervolgens weer terug en dan weer hetzelfde!! Ik kijk naar mijn rugtas en alle vakken zijn compleet opengeritst! De vrouwen gaan er vandoor! Er zat gelukkig niets in mijn tas! Giel had de portemonnee gelukkig in zijn zak!

En niet te vergeten... Op een avond wandelen we langs het kanaal. Nog even een wandeling voor het slapen gaan. We zien een man aan de waterkant staan en naast hem op de grond, ligt de ober van een naastgelegen restaurant, plat op zijn buik, met een stok in het water, zoekend naar iets. We spreken de man aan en hij vertelt dat zijn dure onderwater camera daar ergens moet liggen. Deze is hij de vorige dag verloren toen hij met zijn kano was omgeslagen. Het water midden in de stad is best smerig en er staat altijd een heftige stroming. De kinderen zeggen dat zij 'm wel willen zoeken, ze hebben immers een duikbril. De man zegt dat er een beloning van 50 dollar op staat voor degene die m vindt! Nou dat had hij natuurlijk niet moeten zeggen want de kinderen springen er het liefst gelijk in! Maar het is al donker dus dat vinden wij geen goed plan. We schrijven de man zijn telefoonnummer op en beloven hem te bellen mochten we iets vinden. De volgende morgen nog voor het ontbijt staan ze te popelen om die 50 dollar te gaan verdienen! Ik wil natuurlijk eerst dat ze iets eten, maar dan gaan ze... Het water is echt wel heel erg smerig dus ik waarschuw ze dat ze hun mond goed dicht moeten houden! 
Ze duiken naar beneden, terwijl ze zich vasthouden aan een touw die Giel vasthoudt. Dat is wel nodig want de stroming is best heftig. Ze zien zo goed als niets in dit troebele water. Ze moeten echt wel flink duiken om iets te kunnen zien van wat op de bodem ligt. 'Dit is echt geen doen!' roepen ze maar toch geven ze nog niet op! Vlak voordat ik wil zeggen dat het nu echt wel genoeg is, komt Nikki boven water! 'Ik heb 'm!' Super blij zijn ze en op weg naar huis hebben ze hun geld al opgemaakt. Ze bedenken allerlei dingen die ze wel willen kopen! Daan belt met de man, die belooft na zijn werk te zullen komen, hij is erg blij! Als we thuiskomen na onze avond uit met de kinderen, staat de man al te wachten. Hij neemt de camera in ontvangst, hij is erg blij en als dank geeft hij ons twee tassen vol met lekkers! Twee flessen wijn, koekjes, toastjes, chocolade, kaas, worst, speciale pindakaas etc..... Maar geen 50 dollar.....au!!!