Nassau, is de Nassau Bridge 65 of 70 feet? Onze mast 66?

Nassau 

Mijn moeder en Michael zijn er! We hebben ons suf gevaren om op tijd in Nassau te zijn. Mijn laatste reisverslag was vanuit Georgetown, sindsdien niets meer geschreven. Ik ga maar even gewoon verder bij Nassau en schrijf (hopelijk later nog wel over The Exuma's, het mooiste stuk van de Bahama's. 

We moeten ons dus best een beetje haasten om op tijd in Nassau te zijn. Na een wiebelige nacht worden we we vroeg wakker en vertrekken met regen en onweersbuien in het vooruitzicht vanuit Highborne Cay. Het eerste stuk ziet er goed uit, we zeilen zowaar (genoeg wind) en de regen en donder blijft op afstand. We varen over de ondiepe zandbanken en we moeten overal uitkijken voor rotsen. Maar opletten doen we sowieso, want we varen nog steeds zonder autopilot. Giel heeft er al uren werk in zitten maar het probleem is nog niet opgelost. Vlgs mij is ie gewoon stuk.... In Georgetown ontmoeten we een vriendelijke man, die al jaren op zijn boot woont en veel klusjes doet voor cruisers. Hij biedt aan om Giel te helpen en buigt zich ook een paar uur over onze kapotte autopilot. Het irriteert de man mateloos dat hij hem maar niet aan de praat krijgt en we moeten hem er bij zonsondergang bijna vanaf trekken. We hebben ons er dus nu bij neergelegd dat we de rest met de hand moeten sturen. 

Een uur voordat we Nassau naderen, precies op een stuk waar het oppassen geblazen is en  eyeball navigation' echt nodig is, breekt de onweer, bliksem en regen boven ons hoofd los. We zien niks meer! We gaan stil liggen en gooien ons anker uit. Dat is wel weer handig van die ondiepe Bahama banks, je gooit gewoon je anker uit en wacht even tot het ergste voorbij is. Vlak bij ons ligt een motorboot en die doet hetzelfde. We hebben radiocontact en praten over hoe 'spooky' het is. 

Ondertussen melden we ons bij Nassau port control. Bij aankomst en vertrek moet je je melden om toestemming te vragen de haven in of uit te varen.  Toestemming krijgen we en we vragen ook gelijk of de brug hoog genoeg is om door heen te varen. De man op de VHF zegt dat beide bruggen 70 feet zijn! 'Dan gaan we er maar voor' zegt Giel die het ook gehad heeft en snel binnen wil zijn. We hadden eigenlijk besloten ruim een uur om te varen, gewoon om geen  risico te lopen. We hebben nl gelezen dat niemand precies weet hoe hoog die brug eigenlijk is, er is een discussie over de hoogte, 'is ie nou 65 of 70 feet?', niemand weet het precies. Wij hebben wel 5x met een rolmaat onze mast gemeten en komen ongeveer op 20 meter (66 feet?). Het is laag water dus we gaan het gewoon proberen.... 

Giel stuurt en ik sta met de kinderen op het dek omhoog te turen, Giel heeft de boot, ondanks de stroming, die we mee hebben, goed onder controle en legt 'm bijna stil, vlak voordat we eronderdoor moeten. 'Neee Giel, dat redden we niet!' Roepen wij met zijn allen naar Giel! 'Ik ga naar binnen' zegt Luuk en hij schiet langs me heen om niet te hoeven zien hoe de mast omvalt :-) Boven op de brug staan twee mannen en ik roep om te vragen of we het redden. 'It looks to high!!' roepen ze en dit roepen wij weer door naar Giel. ''Wacht maar ff', zegt Giel maar die vaart gewoon langzaam maar vastbesloten door. Dan, als we bijna met de mast onder de brug komen, roepen de mannen weer 'You might be able to!' Het ziet er voor ons echt uit of het niet past en van boven dus blijkbaar ook maar we halen het net! Dan de tweede brug nog. We weten dat er één iets hoger is dan de ander, maar welke? Dus nog een x hetzelfde, deze brug blijkt net een tikkie hoger, maar dat weten we pas zeker als we er al onder  varen. 

Na de brug zien we aan de rechterkant het Atlantisresort/park/marina. Daar willen we, als mijn moeder en Michael er zijn naar toe, dus we ankeren er vlak voor.  We liggen eigenlijk best goed,   veel drukte van feestvierende vakantiegangers op catamarans en motorboten, dat wel, maar eigenlijk vinden wij dat, na al de rustige eilandjes van de afgelopen weken wel erg gezellig. 

8 juni, de volgende dag, zullen ze aankomen om 19.30, die dag gebruiken we om weer eens goed boodschappen te doen (erg duur, pak cornflakes 8 dollar, brie 13 dollar!!) en we verkennen ook alvast het Atlantispark. 

We hadden er nog nooit van gehoord maar bij de Amerikanen waanzinnig populair. Een soort Disney Park maar dan met waterglijbanen, aquaria, casino's, dure winkels, zwembaden etc. Cruiseschepen varen af en aan. Een dagkaart (alleen om rond te mogen lopen) kost 30 dollar en wil je ook zwemmen en de glijbanen gebruiken 150! Wij lopen er gratis en de kinderen gaan samen met Giel, stiekem twee glijbanen af. Daar wordt hen gevraagd om hun pasjes te laten zien maar Giel zegt dat zijn vrouw die bij het zwembad zit de pasjes heeft. Dat ik bij het zwembad zit is waar, dat laatste natuurlijk niet :-) We duiken zelfs de bioscoop in waar een bord staat dat het alleen voor hotelgasten toegankelijk is! Er staan veel medewerkers maar niemand vraagt naar ons pasje! Na de film gaan we oma halen! We kunnen echt niet langer wachten, we zijn allemaal erg blij dat ze komen en ook een beetje zenuwachtig. We hebben de boot opgepoetst, een goede ankerplek uitgezocht, gereserveerd voor een nachtje in de marina van Atlantis, en met de taxichauffeur een prijs onderhandeld voor de heen en terugreis.....

En dan zijn ze er, eindelijk!!! Heeeel erg blij zijn we allemaal!