Captain you are in big trouble!

In Frt lauderdale vinden we een leuke plek, zo goed als midden in de stad. Er komen de hele dag boten door het kanaal en als je wilt kun je je de hele dag vermaken met het kijken naar alles wat voorbij komt. De watertaxi's en rondvaartboten zwaaien naar ons als ze voorbij varen. De kinderen spuiten met hun waterpistolen, de opvarenden nat. We liggen aan een muur (city dock) tov een condominium (appartementencomplex), waar bijna iedereen, in dit wel 25 verdiepingen hoge gebouw, een hondje heeft! De hondjes worden allemaal voor onze boot uitgelaten dus het is (meestal) erg gezellig. Voor onze ligplaats staat ook een heerlijk bankje in de wind en schaduw, waar mijn moeder en Michael af en toe even ontsnappen aan de hectiek van het/ ons bootleven. De meeste mensen die voorbij komen zijn erg aardig en nieuwsgierig naar wie we zijn en wat ons hier heeft gebracht. Alle hond(jes) zien er prachtig gekapt uit, sommige met kleren aan en bloemen in het haar. Allemaal netjes aan de riem, lopen ze met hun baasjes, parmantig hun rondje. Wij hebben Sjors eigenlijk nooit aan de riem, en de meeste hondenuitlaters zijn dan ook bezorgd/verbaasd en kijken raar op wanneer Sjors iedereen vriendelijk, soms een beetje onstuimig begroet en kwispelend voor de boot rondscharrelt. Sommige schrikken ook en tillen snel hun hondje op als Sjors komt aanrennen om te spelen... Er is zelfs een vrouw die met haar wandelstok Sjors prikt als hij te dicht in de buurt komt! 

De dag dat we aankomen in de USA, bellen we met de douane om te melden dat we er zijn. Omdat het al laat is, hoeven we ons de vlgde dag pas te melden om in te klaren. We huren een auto en rijden de vlgde dag met zijn allen naar het douanekantoor. We komen binnen als echte toeristen, vriendelijk groetend en foto's makend van de familie, zittend in het douanekantoor, op de precies 7 stoelen naast elkaar. Giel doet ondertussen het woord en geeft onze paspoorten met bijbehorende visa af. Onze vingerafdrukken worden gescand en de visa en paspoorten gecontroleerd. Eerst Giel, ik en daarna de kinderen.....dan is Michael aan de beurt. Plotseling verandert het aardige gezicht van de beambte, pakt de telefoon op en na een kort gesprek met zijn supervisor, klikt hij de deur op slot en zegt hij het volgende tegen Giel....

"Ok Captain, you are in big trouble. Your two visitors entered The USA, on a private vessel, on a Esta (visum, geldig voor drie maanden), This is illegal and you, as a captain, should know the rules! Because of this, you will get  a big fine and your visitors  fly home TODAY!!!"
Ik blijf er bijna in en Giel trekt helemaal wit weg!! Michael probeert te redden wat er te redden valt en wil de beambte uitleggen dat wij dit echt niet wisten. Giel echter neemt het woord weer over en aardig in de stress, geeft hij antwoorden op de vragen die de beambte hem stelt!! De beambte zegt dat voor de definitieve uitspraak hij wacht op antwoord van zijn supervisor die over een paar minuten zal terug bellen....  Wij zijn er met zijn allen van overtuigd dat dit het einde van onze reis en de vakantie van mijn moeder en Michael is... Mijn hart klopt, ik baal en zie het al helemaal voor me... Mijn moeder kijkt stil voor zich uit en de kinderen zitten er verslagen bij, het huilen nader dan het lachen... 

Dan komen de verlossende woorden! De beambte zegt dat hij het slot wel weer van de deur kan halen en klikt de deur weer open! Is toch niet te geloven, hij had ons gewoon opgesloten!
Omdat dit de eerste x is en Giel een schone lei heeft, zien ze het VOOR DEZE X, door de vingers. Hij legt nog een x uit waarom het inreizen op een esta niet mag en tikt Giel nog een x of tien op zijn vingers en drukt hem op het hart op  de hoogte te zijn van de regels in The USA. Het kan behoorlijk vervelend aflopen als je de regels, ook al is het door onwetendheid, overtreedt! 

Wij geven aan dat we enorm geschrokken zijn maar de beambte antwoordt met, dat dat ook echt zijn bedoeling was! Pfffff, wat zijn we blij als we, lachend van de zenuwen, weer buiten lopen!! 

Even voor de duidelijkheid, we hadden het natuurlijk kunnen weten! De reden dat wij niet op een esta reizen is omdat we weten dat dat niet kan wanneer je met je eigen boot de VS binnenkomt.  Daarom hebben wij in Trinidad ons visum nog moeten regelen en een interview gehad op de ambassade daar. Dit visum is erg duur maar wel 10 jaar geldig....

Op weg naar de grote shopping mall, rij ik ook nog eens bijna, bij het terugschuiven naar de rechterbaan, (weet ik veel dat ze hier ook gewoon rechts inhalen), tegen een andere auto aan!! (We zijn alleen maar verzekerd voor schade aan onze eigen auto).
 Gelukkig ziet Giel het en trekt aan het stuur! "Weer dat engeltje", zegt mijn moeder.... 

Shoppen in Amerika is ook echt een dagje uit, heerlijk! Iedereen vermaakt zich, misschien mijn moeder en Giel wat minder, die zijn niet echt van het shoppen, maar zelfs de kinderen worden blij van al het leuke speelgoed wat er te koop is en de hamburgers en patat gaan er ook wel in! 

Een dagje Miami staat de volgende dag op de planning. Nadat we met Sjors bij de dierenarts zijn geweest voor zijn bloedtest, die toch maar niet hoeft, of toch wel... ? We weten het nog steeds niet helemaal zeker, rijden we in 45 minuten naar Miami Beach. 
We zwemmen en duiken in de hoge golven tot we (weer) weggestuurd worden omdat er geen honden mogen op de boardwalk, waar wij een mooi plekje hebben gevonden. Nou hadden wij het er, na een uurtje, toch wel gezien dus rijden we een stukje verder en belanden we in een park waar we op kleedjes heerlijk picknicken, speeltuin dichtbij, muziek van de achter ons liggende terrassen en uitzicht op voorbij fietsende, skatende, joggende, Amerikanen. 

Mijn moeder en Michael nodigen ons uit om iets te drinken op het terras maar de kinderen blijven liever bij de speeltuin. Wij hebben een fles limonade en chips meegenomen. Op het terras drinken ze een  sprite en een biertje. Ze genieten, dat zeker, maar rekenen daar wel 18 dollar af!

We bezoeken de volgende dag nog een leuk kustplaatsje, West Palm en dan is het de laatste dag van de vakantie. We slapen nog één nacht met zijn zevenen op de boot en wéér moeten we midden in de nacht de luiken dichtgooien omdat de druppels regen op ons gezicht vallen. 
Gelukkig heeft het, tijdens het bezoek van mijn moeder en Michael maar 1x zo hard geregend dat we met bakjes en druppels moesten slapen! 

School schiet er een beetje bij in de laatste dagen.