Van Grand Turk, hele lange stukken varen!!

Het is 6.00 en ik ben klaar wakker. Ik zit in het ritme van vroeg naar bed en vroeg opstaan. Luuk ligt weer naast me en Giel ligt in Luuk zijn bed! De afgelopen twee dagen hebben we gevaren. Lange stukken! 80 mijl van Grand Turk naar Noord Caicos en gister de hele dag weer door naar de Bahama's, Mayaguana en morgen weer 60 mijl en de dag daarna weer 70!!! Wat een afstanden, helemaal zonder auto pilot!

We willen de eerste dag om 4.00 opstaan maar we verslapen ons. We hebben de avond ervoor afscheid genomen van onze buurboot, Jetty, Donna en Joël. zij hebben (nadat wij twee dagen uitgebreid bij hen hebben gegeten) bij ons op de boot gegeten en geborreld. Veel eten hadden we niet meer dus hebben we ons laatste vlees op de bbq gegooid en groenten en aardappelen uit blik gegeten! Ze vonden het heerlijk, zeiden ze .... Nou vlgs mij was het op het vlees na niet te eten haha! Maar het was gezellig en bijzonder was het zeker. Ze hadden afscheids kadootjes voor de kinderen meegenomen. Luuk mocht de hengel houden en kreeg er nog een bak met haakjes en ander visgerei bij. De andere kinderen kregen een domino spel, potloden, tatoos, lichtgevende armbanden, een puntenslijper en wij een blikopener :-).
Tijdens het eten zie ik een walvis uit het water springen!!! Zo voor mijn neus,  heel hoog het water uit! Hij draait een paar x om zijn as voor hij het water weer in splasht!! Ik gil en de rest ziet nog net de grote plons. We kijken met zijn allen en roepen dat hij dat nog een x moet doen. We zien hem af en toe boven water komen en water spuit met het uitademen omhoog! Tot onze grote verrassing doet hij het nog een x!!! Nu heeft iedereen het gezien! Hoog in de lucht, een paar rondjes en dan die enorme splash! We joelen met zijn allen, turen nog een kwartier over het water en af toe zien we zijn bolle rug nog boven komen...

Om 5.30 gaan we anker op. Het begint net licht te worden. Onze buren zouden ook voor zonsopgang vertrekken maar bij hen is het ook nog doodstil op de boot. We zetten onze zeilen en we merken dat de zee best pittig is en er hoge golven zijn. We moeten hoog aan de wind varen en dat betekent  dat we erg schuin gaan. Het  waait rond de 17 knts. Het wordt een lange dag! De kinderen worden allemaal zeeziek. Nikki kotst volledig over zichzelf en alles wat om haar heen ligt! Poepen doet ze op een emmer en als ik de drol later aan de verkeerde kant vd boot weggooi, zit ik helemaal onder de stront!!! Leuk hoor dat zeilen!!! Ik klaag en ben chagrijnig en moet zelf ook bijna spugen! Giel niet, die stuurt maar door, geeft kotsbakjes aan wanneer nodig en klaagt nooit!! Wat is hij toch sterk!! Als ik te misselijk ben om te sturen stuurt hij gewoon uren achter elkaar en vermoeiend dat het is! De boot ligt weer vol met water in de keuken. Als we zo naar bakboord hellen, komt er toch iedere x weer een golfje door het dicht gekitte raam naar binnen.  Wanneer we van koers veranderen en we meer met halve wind kunnen gaan varen, knap ik helemaal op en is mijn misselijkheid op slag verdwenen. Ik bak zowaar nog een brood en een cake. Ik maak als lunch een kinderpasta (zo noemen we dat), een pasta met alleen maar ingrediënten die de kinderen lekker vinden. Vooral het knapperig gebakken spek erdoor vinden ze heerlijk. Nikki spuugt bij het ruiken ervan maar na het overgeven eet ze gewoon twee borden leeg :-) 
 

De volgende dag staat de wekker weer om 6 uur. We varen die dag met net een paar knopen minder wind, volle zeilen en lage golven. Het wordt een heerlijke dag met spelende en blije kinderen en ik ben ook weer blij. We hebben wel de hele dag de dreiging van een flinke bui maar die raakt ons pas als we eindelijk voor anker liggen. We zijn net te laat om nog in te klaren. Hopelijk lukt dat vandaag nog (zaterdag), want we willen eigenlijk weer door. Wat een afstanden!

Mijn moeder komt 8 juni samen met Michael aan op Nassau en dat is bijna nog 300 mijl te gaan. Er wordt weer wat slechter weer verwacht dus we willen nu zsm door. Het is hier overal erg stil, we liggen nu met één andere boot in de ze baai en gister lagen we helemaal alleen. Het is stil op de VHF. Geen bereik met de telefoon geeft af  en toe een unheimisch gevoel.

Onze stuurautomaat hebben we opengemaakt en laten drogen. Hij leeft weer! Hij geeft alleen een foutmelding.. Als er iemand verstand van heeft horen wij het graag! Het is een simrad ap22. Zodra we hem aanzetten lijkt hij het te doen, zodra hij moet gaan sturen krijgen we de foutmelding 'rudder feedback failure'