We vallen stil! Niet de boot maar wij...

20 maart
 Guadeloupe-Montserrat
35 mijl 

We zeilen alleen op de genua. Ruime wind en vaak tikken we de 9 knts aan. De wind waait rond de 15 knts op het stukje open zee, tussen Guadeloupe en Montserrat. Het is  lekker zeilen, genieten en we krijgen steeds meer vertrouwen in ons als bemanning op deze boot. Langs het eiland van Montserrat, blaast het soms met wel 30 knts om de vulkaan en bergen heen. We reven het Genua een groot stuk en koersen zo rustig op onze ankerplek af.

Als we het eiland aan de zuidkant naderen en langs de westkust opvaren vallen we stil, niet de boot maar wij! Niet de vulkaan, verstopt achter het wolkendek, beneemt ons de adem, alhoewel dat ook een mooi plaatje is,  maar  vooral wat deze vulkaan heeft aangericht, maakt het, dat we het landschap met open  mond aanschouwen!

Na honderden jaren rust, barst in 1995 de Soufriere vulkaan uit. Sindsdien zijn er grotere en kleinere uitbarstingen geweest. Soms wel een paar per dag....Na de grootste explosie in 1997 werden er verschillende dorpen weggevaagd en het hoofdstadje Plymouth is tot op de dag van vandaag geëvacueerd. Het ziet eruit en voelt als een spookstad. Van de 11000 inwoners heeft meer dan de helft het (ei) land verlaten. Tweederde van het eiland is 
onbewoonbaar verklaard en het enige bewoonbare gebied is het noordelijke gedeelte (safe zone) Bijna iedereen die ik spreek, is zijn huis kwijt geraakt, In 1997 of eerder vertrokken en nooit meer terug geweest.

Wij varen dicht langs de kust en zien van dichtbij de lege huizen, verlaten dorpjes, het as, kraters,  nieuw gevormd land  en vooral hoor en voel je de stilte  terwijl de wind door onze zeilen suist.. 
 Dit gebied over land is voor iedereen verboden en noemen ze nog steeds de unsafe zone.

Wij ankeren in Little Bay, waar we een paar dagen,  samen met maar een handje vol andere boten, heerlijk liggen. Naast onze baai ontdekken we nog een baai met een zowaar wit (de enige van het eiland) zandstrandje. Hier gaan we iedere dag even heen om te zwemmen, snorkelen en Sjors uit te laten.

Een toer over het eiland kost 160 dollar met een gids erbij. 
Wij huren voor 50 dollar een auto en gaan zelf op pad. Eigenlijk veel leuker en nu kan Sjors ook mee! Bij het inklaren moeten we aangeven dat we een hondje bij ons hebben. 
Omdat Montserrat Brits grondgebied is, verwachten wij dat Sjors het land niet op mag. Maar zij zeggen verder niets en wij vragen ook niets. Met Sjors in de tas passeren we het gebouwtje waar de douane is gevestigd. 
We rijden met de auto eerst hoog de bergen in op zoek naar het uitkijkpunt die uitkijkt op de vulkaan. Wat we zien hebben we eigenlijk al gezien toen we er langs voeren.
Via kronkelende bergpaadjes, rijden we net iets te hard de politiepost voorbij. We worden teruggefloten en moeten ons melden voordat we de afgesloten 'unsafe' zone willen betreden. Ze willen weten wie we zijn en of we mobiel bereikbaar zijn. Zonder mobiele telefoon mogen we het gebied niet in. Gelukkig hebben we mijn telefoon waar ik de simcode niet meer van weet en die van Daan zonder simkaart! Maar dat weet deze agent gelukkig niet...

Nu zien we de verlaten huizen en hopen as van héél dichtbij... We stoppen en wandelen wat. We klimmen huizen binnen en dat voelt wel een beetje ongemakkelijk. Het eerste huis waar we binnenstappen is vast heel mooi geweest. Uitzicht over zee en over een nu verlaten spookstad. Als we binnenlopen, ziet het eruit alsof de bewoners hals overkop vertrokken zijn. De afwas staat nog op tafel en tijd om de tandenborstels mee te nemen was er blijkbaar niet. Ook in de slaapkamer ligt het beddengoed nog op het bed en  de linnenkast hangt nog vol met kleren, alles onder een dikke laag as.  Buiten op de veranda zakken we er diep in weg en Sjors graaft erin alsof het een grote zandbak is!