De storm van Puerto rico naar Turks&Caicos
10 december 2013 - Zoetermeer, Nederland
We zijn er!
Na dagen wachten op een beetje wind vertrekken we. We starten de motor rond een uur of vier in de middag. Net op dat moment begint het te stortregenen! We wachten nog even maar het blijft maar doorgaan. Een uur later, nadat we de weerkaarten nog eens goed bekeken hebben, besluiten we toch te gaan. Als we weer langer wachten wordt er veel onweer en bliksem verwacht, en dat willen we helemaal niet, dus we gaan. Bikini aan en gaan!
Samen met de Sailaway varen we de Monopassage in. We hebben nog even contact via de marifoon maar moeten dat afbreken omdat de automatische piloot er mee stopt!! Zijn we net een half uur onderweg, stopt de automaat ermee! Hij maakt net zo'n geluid als ons fototoestel, nadat ik deze in het water had laten vallen! Eerst een soort piepend geluid dat steeds zwakker wordt en dan helemaal niets meer, het scherm is zwart! SHIT, dat wordt dus alles met de hand sturen de komende driehonderd mijl inclusief twee of drie nachten!
Gelukkig stopt het met regenen. De kinderen en Sjors hebben een droog plekje gevonden onder de kap en eten daar voor het slapen gaan nog een stuk pizza die we nog over hebben van die middag. De kinderen gaan vroeg slapen en Giel stuurt het eerste stuk. Ik probeer ook te slapen maar dat lukt niet, ik ben veel te zenuwachtig! Ik zag er natuurlijk al een beetje tegenop en nu we alles met de hand moeten sturen helemaal. Omdat ik niet kan slapen ga ik naar boven en zeg tegen Giel dat ik het roer wel overneem zodat hij alvast wat kan slapen. Giel slaapt altijd en overal!
Het is pikkedonker! Er is geen maan, helemaal niets, dus dat wordt een paar uur turen naar het kompas waar een klein lichtje op brandt. Zodra ik om me heen kijk is het zwart! Gelukkig blijft de zee rustig en kunnen we zeilen. Net genoeg wind. De Sailaway zien we nog een paar uur, als een klein rood lichtje in de verte. Zij sturen hogerop richting Bermuda. Zij hebben net radiocontact gehad via de SSB met een hele grote groep Nederlandse boten die op St. Maarten zijn en wachten op het juiste moment om te kunnen beginnen aan hun oversteek naar Bermuda. Zij hebben contact gehad met één of andere 'weer goeroe' die hen heeft geadviseerd nog niet te vertrekken. Waarom weten we eigenlijk niet.
Ik hou het sturen eigenlijk best goed vol, ik blijf goed wakker geconcentreerd op het compas tot Giel het weer van me overneemt. Voor we het weten is het licht en zijn we de Monopassage uit zonder een centje pijn. De kinderen worden verbaasd wakker dat ze eigenlijk best lekker hebben geslapen. Ik was te hyper en heb weinig geslapen. We zijn opgelucht dat de Monopassage zo rustig is verlopen, wel jammer dat we niet lekker op het dek, filmpjes hebben kunnen kijken, boekjes hebben kunnen lezen tijdens de nacht maar achteraf gezien maar goed ook. We zitten helemaal in het met de hand sturen en dat houdt je geconcentreerd. En dat kwam later erg goed van pas!
Het blijft een rustige dag, niet veel wind maar met alle zeilen op en de motor er een beetje bij gaan we 6/7 knts. De motor erbij doen we omdat we dan hopen niet nog een derde lange nacht te hoeven varen. We bakken een appeltaart en in de middag eten we de nasi die we al voor vertrek hebben klaargemaakt. We hebben allemaal een reisziekte tablet ingenomen omdat de Atlantische Oceaan net weer wat andere golven geeft als die we de afgelopen maanden gewend zijn..
Allemaal zijn we af en toe een klein beetje misselijk maar we kunnen gelukkig veel buiten zijn en daar is het goed te doen. Rond een uur of vier ben ik even met Nikki en Luuk beneden op ons grote bed om een filmpje voor ze op te zetten. Ik hoor Daan, die af en toe net als Nikkki een beetje mee helpt sturen, tegen Giel zeggen, 'dat durf ik echt niet pap, roep mama maar!' Giel roept me en als ik boven kom zie ik achter ons een donkere lucht, met zo te zien flink wat regen op ons afkomen en de wind neemt toe. Giel vraagt mij om even het roer vast te houden zodat hij het Genua een beetje kan inrollen. Hij rolt hem maar voor de helft in waar ik niet zo'n prettig gevoel bij heb en vraag hem de hele genua in te rollen, gewoon voor de zekerheid. 'We moeten opschieten', roep ik naar hem als ik zie dat de donkere wolken dichtbij komen en de wind steeds meer begint toe te nemen. 17 knts, 18, 19, 20....... Het roer overnemen vind ik eng dus ik haal met al mijn kracht het genua binnen, in mijn zomerjurk, door en door nat! We hebben op de weerkaarten wel gezien dat er flink wat regen kan vallen maar niet dat de wind enorm zou kunnen toenemen dus we verwachten dat het een squal is die na een minuut of 10 wel weer over getrokken zal zijn.
Ondertussen hebben we de twee grote zeilen nog helemaal uit (groot zeil en bezaan) en dat voelt niet prettig. We varen (gelukkig) met ruime wind en we knalllen over het water. Ik zie Giel met veel kracht en moeite de boot op koers houden! We vinden allebei dat de zeilen naar binnen moeten wanneer we merken dat de wind alleen maar aanzet! Maar dan moet ik het roer overnemen! Ik heb inmiddels slappe benen, zo griezelig vind ik het. Ik probeer het maar ik hou het roer niet! Inmiddels waait het 25, 26,27 met uitschieters naar 30 knts true wind, wat wil zeggen dat we de snelheid die we varen er nog bij op moeten tellen! Nikki en Luuk kijken rustig hun filmpje, alleen Daan voelt mijn angst en moet bijna huilen. Ik ga even liggen om rustig te worden en loop na een minuut of 10 weer naar boven. Net op dat moment is de wind iets gezakt (nog steeds 25 knts op te teller) en Giel zegt dat de zeilen echt naar binnen moeten!!! Het groot zeil is echt altijd een hele klus op deze boot en Giel moet echt naar voren en is altijd minuten bezig om dat ding naar beneden te krijgen! Ik durf echt het roer niet over te nemen omdat ik zie dat Giel echt al veel moeite heeft! Ik probeer de bezaan naar beneden te krijgen, wat me maar voor de helft lukt. Toch scheelt dit al een stuk. Nu het groot zeil...' Het MOET NU!' Zegt Giel! Inmiddels begint het ook nog te bliksemen!! Ok ik adem in en ga ervoor! Ik neem het roer over en Giel gaat aangelijnd naar voren. Echt niet normaal, ik moet met heel mijn gewicht aan het roer hangen om de boot tegen de golven in iedere x weer op koers te krijgen! Ik zie de teller serieus naar de 40 knts schieten. Ik kan niet naar Giel kijken omdat ik mijn ogen niet van het kompas kan afhalen maar ik weet dat hij moeite heeft om dat grote zeil naar binnen te krijgen! We gaan soms 11 knts! Ik ben in een soort trance en het lukt me om de boot op koers te houden. Giel zegt later dat hij geen moment heeft gevoeld dat de boot ook maar een klein beetje uit zijn koers liep. 'Ze houdt m gewoon'! Dacht hij, vertelde hij me later! Nou echt trots was ik op dat moment niet op mezelf! Je leest of hoort wel eens dat benen kunnen aanvoelen als 'was' nou ik weet nu hoe dat voelt. Rillend als een rietje, benen aanvoelend als was!!! Inmiddels probeer ik mezelf bijelkaar te rapen, maar voor de zoveelste x denk ik, 'ik stap af om er nooit meer op te stappen, zodra het kan!!'' Maar ook denk ik aan alle verhalen die ik heb gelezen van anderen die in rot weer of een storm terecht zijn gekomen en ze komen er allemaal weer uit. Uitzitten dat is het enige wat je kunt doen. We hebben inmiddels een ienie mieni stukje genua uit zo groot als een theedoek om de boot op koers te kunnen houden en we vliegen nog met 8/10 knts over het water...
Ik ben inmiddels naar binnen gegaan en leg de kinderen op bed. Gelukkig hadden we in de middag al warm gegeten en net voor het rot weer uitbrak een groot stuk appeltaart. Nikki en Luuk vallen op ons bed in slaap en Daan wordt uiteindelijk ook wat geruster als hij mij iedere x aan Giel hoort vragen of hij het nog redt. Hij geeft vol overtuiging antwoord dat dat zo is en dat stelt Daan gerust die dan ook lekker in slaap valt! De wind blijft, het stopt gewoon niet! Giel en ik zijn allebei nog moe van de nacht ervoor en ik weet ook dat Giel het echt niet redt om in zijn eentje de storm nog uren uit te varen. Na een uur of twee neem ik het pas over. Nog steeds over de 30 knts wind maar het grappige is dat als het onder de 30 knts zakt ik opgelucht ben en met gemak stuur! Kun je nagaan! En wat ben ik nu blij dat we de hele rit al met de hand hebben moeten sturen, anders had ik het nu echt niet gered....
Het is weer een nacht zonder maan, pikkedonker, als de wind na uren zakt, valt ie zo goed als weg en moet de motor erbij. We laten de zeilen voor wat het is, en pas als het weer licht wordt en we zien dat de lucht geklaard en mooi blauw is zetten we de zeilen weer bij. De dag die volgt is rustig en dat blijft het ook. We kunnen eindelijk echt wat slapen en komen langzaam een beetje bij. Nikki en Luuk hebben er niet zoveel van mee gekregen, dachten dat het alleen een beetje geregend had! Ik ben blij dat we het samen gered hebben en er zonder onderlinge strijd/stress doorheen zijn gekomen.
We blijven de motor erbij houden, we willen zsm aankomen bij Great Sand island. Het eerste onbewoonde eiland die ook makkelijk te benaderen is in het donker. We lezen dat er een navigatielicht op het eiland iedere 20 seconde zou moeten knipperen, maar er staat ook bij dat deze het ook vaak niet doet, vandaag doet ie het dus niet. Weer in het pikkedonker, vertrouwen we op onze navigatie (plotter). We varen op een punt (waypoint) af om vanaf daar recht de baai in te varen. We zien echt helemaal niets en we zien ook geen ankerlichtten van andere boten. Wel horen we aan de vogels van het eiland dat we het strand naderen. We gooien ons anker uit en we liggen!!! Wat zijn we blij dat we er zijn! We geven elkaar een high five en drinken samen nog een biertje! De kinderen slapen alweer! Het is 21.00. We kijken nog een filmpje als Daan binnenstormt en heel verontwaardigd en boos roept, 'wie houdt er nu de wacht, er is niemand boven!!!' We liggen nog zo te wiebelen dat hij denkt dat we nog midden op zee zijn!
Wanneer we net een uurtje liggen te slapen worden we weer wakker! Het is enorm gaan waaien, regenen en de bliksem en onweer horen we van alle kanten! We halen alle elektrische apparaten van de stroom en met zijn allen tellen we na iedere bliksemflits! Één-en-twintig, BOEM! Dichtbij dus!! De wind zorgt ervoor dat de boot strak achter haar anker hangt en we hopen dat het houdt! De boot klotst alle kanten op alsof we op open zee zijn..
Na dagen wachten op een beetje wind vertrekken we. We starten de motor rond een uur of vier in de middag. Net op dat moment begint het te stortregenen! We wachten nog even maar het blijft maar doorgaan. Een uur later, nadat we de weerkaarten nog eens goed bekeken hebben, besluiten we toch te gaan. Als we weer langer wachten wordt er veel onweer en bliksem verwacht, en dat willen we helemaal niet, dus we gaan. Bikini aan en gaan!
Samen met de Sailaway varen we de Monopassage in. We hebben nog even contact via de marifoon maar moeten dat afbreken omdat de automatische piloot er mee stopt!! Zijn we net een half uur onderweg, stopt de automaat ermee! Hij maakt net zo'n geluid als ons fototoestel, nadat ik deze in het water had laten vallen! Eerst een soort piepend geluid dat steeds zwakker wordt en dan helemaal niets meer, het scherm is zwart! SHIT, dat wordt dus alles met de hand sturen de komende driehonderd mijl inclusief twee of drie nachten!
Gelukkig stopt het met regenen. De kinderen en Sjors hebben een droog plekje gevonden onder de kap en eten daar voor het slapen gaan nog een stuk pizza die we nog over hebben van die middag. De kinderen gaan vroeg slapen en Giel stuurt het eerste stuk. Ik probeer ook te slapen maar dat lukt niet, ik ben veel te zenuwachtig! Ik zag er natuurlijk al een beetje tegenop en nu we alles met de hand moeten sturen helemaal. Omdat ik niet kan slapen ga ik naar boven en zeg tegen Giel dat ik het roer wel overneem zodat hij alvast wat kan slapen. Giel slaapt altijd en overal!
Het is pikkedonker! Er is geen maan, helemaal niets, dus dat wordt een paar uur turen naar het kompas waar een klein lichtje op brandt. Zodra ik om me heen kijk is het zwart! Gelukkig blijft de zee rustig en kunnen we zeilen. Net genoeg wind. De Sailaway zien we nog een paar uur, als een klein rood lichtje in de verte. Zij sturen hogerop richting Bermuda. Zij hebben net radiocontact gehad via de SSB met een hele grote groep Nederlandse boten die op St. Maarten zijn en wachten op het juiste moment om te kunnen beginnen aan hun oversteek naar Bermuda. Zij hebben contact gehad met één of andere 'weer goeroe' die hen heeft geadviseerd nog niet te vertrekken. Waarom weten we eigenlijk niet.
Ik hou het sturen eigenlijk best goed vol, ik blijf goed wakker geconcentreerd op het compas tot Giel het weer van me overneemt. Voor we het weten is het licht en zijn we de Monopassage uit zonder een centje pijn. De kinderen worden verbaasd wakker dat ze eigenlijk best lekker hebben geslapen. Ik was te hyper en heb weinig geslapen. We zijn opgelucht dat de Monopassage zo rustig is verlopen, wel jammer dat we niet lekker op het dek, filmpjes hebben kunnen kijken, boekjes hebben kunnen lezen tijdens de nacht maar achteraf gezien maar goed ook. We zitten helemaal in het met de hand sturen en dat houdt je geconcentreerd. En dat kwam later erg goed van pas!
Het blijft een rustige dag, niet veel wind maar met alle zeilen op en de motor er een beetje bij gaan we 6/7 knts. De motor erbij doen we omdat we dan hopen niet nog een derde lange nacht te hoeven varen. We bakken een appeltaart en in de middag eten we de nasi die we al voor vertrek hebben klaargemaakt. We hebben allemaal een reisziekte tablet ingenomen omdat de Atlantische Oceaan net weer wat andere golven geeft als die we de afgelopen maanden gewend zijn..
Allemaal zijn we af en toe een klein beetje misselijk maar we kunnen gelukkig veel buiten zijn en daar is het goed te doen. Rond een uur of vier ben ik even met Nikki en Luuk beneden op ons grote bed om een filmpje voor ze op te zetten. Ik hoor Daan, die af en toe net als Nikkki een beetje mee helpt sturen, tegen Giel zeggen, 'dat durf ik echt niet pap, roep mama maar!' Giel roept me en als ik boven kom zie ik achter ons een donkere lucht, met zo te zien flink wat regen op ons afkomen en de wind neemt toe. Giel vraagt mij om even het roer vast te houden zodat hij het Genua een beetje kan inrollen. Hij rolt hem maar voor de helft in waar ik niet zo'n prettig gevoel bij heb en vraag hem de hele genua in te rollen, gewoon voor de zekerheid. 'We moeten opschieten', roep ik naar hem als ik zie dat de donkere wolken dichtbij komen en de wind steeds meer begint toe te nemen. 17 knts, 18, 19, 20....... Het roer overnemen vind ik eng dus ik haal met al mijn kracht het genua binnen, in mijn zomerjurk, door en door nat! We hebben op de weerkaarten wel gezien dat er flink wat regen kan vallen maar niet dat de wind enorm zou kunnen toenemen dus we verwachten dat het een squal is die na een minuut of 10 wel weer over getrokken zal zijn.
Ondertussen hebben we de twee grote zeilen nog helemaal uit (groot zeil en bezaan) en dat voelt niet prettig. We varen (gelukkig) met ruime wind en we knalllen over het water. Ik zie Giel met veel kracht en moeite de boot op koers houden! We vinden allebei dat de zeilen naar binnen moeten wanneer we merken dat de wind alleen maar aanzet! Maar dan moet ik het roer overnemen! Ik heb inmiddels slappe benen, zo griezelig vind ik het. Ik probeer het maar ik hou het roer niet! Inmiddels waait het 25, 26,27 met uitschieters naar 30 knts true wind, wat wil zeggen dat we de snelheid die we varen er nog bij op moeten tellen! Nikki en Luuk kijken rustig hun filmpje, alleen Daan voelt mijn angst en moet bijna huilen. Ik ga even liggen om rustig te worden en loop na een minuut of 10 weer naar boven. Net op dat moment is de wind iets gezakt (nog steeds 25 knts op te teller) en Giel zegt dat de zeilen echt naar binnen moeten!!! Het groot zeil is echt altijd een hele klus op deze boot en Giel moet echt naar voren en is altijd minuten bezig om dat ding naar beneden te krijgen! Ik durf echt het roer niet over te nemen omdat ik zie dat Giel echt al veel moeite heeft! Ik probeer de bezaan naar beneden te krijgen, wat me maar voor de helft lukt. Toch scheelt dit al een stuk. Nu het groot zeil...' Het MOET NU!' Zegt Giel! Inmiddels begint het ook nog te bliksemen!! Ok ik adem in en ga ervoor! Ik neem het roer over en Giel gaat aangelijnd naar voren. Echt niet normaal, ik moet met heel mijn gewicht aan het roer hangen om de boot tegen de golven in iedere x weer op koers te krijgen! Ik zie de teller serieus naar de 40 knts schieten. Ik kan niet naar Giel kijken omdat ik mijn ogen niet van het kompas kan afhalen maar ik weet dat hij moeite heeft om dat grote zeil naar binnen te krijgen! We gaan soms 11 knts! Ik ben in een soort trance en het lukt me om de boot op koers te houden. Giel zegt later dat hij geen moment heeft gevoeld dat de boot ook maar een klein beetje uit zijn koers liep. 'Ze houdt m gewoon'! Dacht hij, vertelde hij me later! Nou echt trots was ik op dat moment niet op mezelf! Je leest of hoort wel eens dat benen kunnen aanvoelen als 'was' nou ik weet nu hoe dat voelt. Rillend als een rietje, benen aanvoelend als was!!! Inmiddels probeer ik mezelf bijelkaar te rapen, maar voor de zoveelste x denk ik, 'ik stap af om er nooit meer op te stappen, zodra het kan!!'' Maar ook denk ik aan alle verhalen die ik heb gelezen van anderen die in rot weer of een storm terecht zijn gekomen en ze komen er allemaal weer uit. Uitzitten dat is het enige wat je kunt doen. We hebben inmiddels een ienie mieni stukje genua uit zo groot als een theedoek om de boot op koers te kunnen houden en we vliegen nog met 8/10 knts over het water...
Ik ben inmiddels naar binnen gegaan en leg de kinderen op bed. Gelukkig hadden we in de middag al warm gegeten en net voor het rot weer uitbrak een groot stuk appeltaart. Nikki en Luuk vallen op ons bed in slaap en Daan wordt uiteindelijk ook wat geruster als hij mij iedere x aan Giel hoort vragen of hij het nog redt. Hij geeft vol overtuiging antwoord dat dat zo is en dat stelt Daan gerust die dan ook lekker in slaap valt! De wind blijft, het stopt gewoon niet! Giel en ik zijn allebei nog moe van de nacht ervoor en ik weet ook dat Giel het echt niet redt om in zijn eentje de storm nog uren uit te varen. Na een uur of twee neem ik het pas over. Nog steeds over de 30 knts wind maar het grappige is dat als het onder de 30 knts zakt ik opgelucht ben en met gemak stuur! Kun je nagaan! En wat ben ik nu blij dat we de hele rit al met de hand hebben moeten sturen, anders had ik het nu echt niet gered....
Het is weer een nacht zonder maan, pikkedonker, als de wind na uren zakt, valt ie zo goed als weg en moet de motor erbij. We laten de zeilen voor wat het is, en pas als het weer licht wordt en we zien dat de lucht geklaard en mooi blauw is zetten we de zeilen weer bij. De dag die volgt is rustig en dat blijft het ook. We kunnen eindelijk echt wat slapen en komen langzaam een beetje bij. Nikki en Luuk hebben er niet zoveel van mee gekregen, dachten dat het alleen een beetje geregend had! Ik ben blij dat we het samen gered hebben en er zonder onderlinge strijd/stress doorheen zijn gekomen.
We blijven de motor erbij houden, we willen zsm aankomen bij Great Sand island. Het eerste onbewoonde eiland die ook makkelijk te benaderen is in het donker. We lezen dat er een navigatielicht op het eiland iedere 20 seconde zou moeten knipperen, maar er staat ook bij dat deze het ook vaak niet doet, vandaag doet ie het dus niet. Weer in het pikkedonker, vertrouwen we op onze navigatie (plotter). We varen op een punt (waypoint) af om vanaf daar recht de baai in te varen. We zien echt helemaal niets en we zien ook geen ankerlichtten van andere boten. Wel horen we aan de vogels van het eiland dat we het strand naderen. We gooien ons anker uit en we liggen!!! Wat zijn we blij dat we er zijn! We geven elkaar een high five en drinken samen nog een biertje! De kinderen slapen alweer! Het is 21.00. We kijken nog een filmpje als Daan binnenstormt en heel verontwaardigd en boos roept, 'wie houdt er nu de wacht, er is niemand boven!!!' We liggen nog zo te wiebelen dat hij denkt dat we nog midden op zee zijn!
Wanneer we net een uurtje liggen te slapen worden we weer wakker! Het is enorm gaan waaien, regenen en de bliksem en onweer horen we van alle kanten! We halen alle elektrische apparaten van de stroom en met zijn allen tellen we na iedere bliksemflits! Één-en-twintig, BOEM! Dichtbij dus!! De wind zorgt ervoor dat de boot strak achter haar anker hangt en we hopen dat het houdt! De boot klotst alle kanten op alsof we op open zee zijn..
Zijn jullie nu de midwinterperiode ervandoor? ;)
Groetjes,
Annette